Inmiddels een perfect reisschema: met de dagvlucht naar Naïrobi, overnachten bij het vliegveld en de volgende ochtend door naar Ukunda International Airport: het blijft één van de aangenaamste airports ter wereld         

KINANGO DEAF

 De eerste trip gaat natuurlijk naar ons doveninternaat in Kinango. Alles ziet er prima uit (een beetje regen doet veel) en we overhandigen de gebruikelijke kniebeschermers aan Swallake die regelmatig de rolstoel verwisselt en gaat kruipen.

MARENJE PRIMARY

De volgende dag naar de Marenje Primary School. Hier het omgekeerde beeld: een paar wisselingen in het docentenkorps en de school vliegt achteruit. Laat onverlet dat onze traktatie van limonade en koek in goede aarde valt. Datzelfde geldt voor de stroopwafels aan de Oude Mevrouw die ons telkens weer heel hartelijk ontvangt. 

ANNAH

 
Daarna op ziekenbezoek bij Annah. Zij onderging een zware hersenoperatie maar is gelukkig aan de beterende hand. Een prettig weerzien waarbij zij zich heel dankbaar toont voor de door ons (samen met Jan en Annelies) betaalde medische behandeling. 

KAFUDUNI DEAF
We vervolgen ons reisschema met een trip naar de andere dovenschool in Kafuduni en  trakteren op watermeloenen die we met hulp van Siti op de markt kopen.

 We delen zaden uit, mooie boekjes uit Maleisië voor de kleuterjuf en nieuwe kleding van Brittskidswear.nl . De tuin ligt er mooi bij en de oogst van eigen maïs is voortreffelijk.  Wederom maken we foto’s van de te volle slaapzaal waarmee we later in de week de bevoegde autoriteten confronteren: een slaapzaal voor 30 waar er inmiddels meer dan 60 liggen is volstrekt onverantwoord. We houden hoop op een overheidsinvestering, maar het geduld wordt danig op de proef gesteld. En natuurlijk nog wat groepsfoto’s. 

Op de laatste foto staat Leonard die ons naar Kafuduni vergezelde. Hij studeert autotechniek op de Universiteit. Wij gaven hem geld voor een fiets zodat hij naar zijn stageplek kan fietsen.
Onze lange rit naar Pwani (drie uur enkele reis) was min of meer tevergeefs: onze leerlingen die daar secundair onderwijs volgen zaten in examens dus konden we ze niet ontmoeten. (vergissing van de Headteacher waarvoor Dank). We besloten ter plekke een filmpje met vertaling in gebarentaal voor ze te maken en overhandigden op dat filmpje de cadeau’s voor de leerlingen aan de headteacher. De volgende dag ontvingen we een filmpje retour waarbij de leerlingen hun dank in gebarentaal uitspraken.

John en family bij Kokkos

 
Vanzelfsprekend de gebruikelijke maaltijd met John, Ruth en Robert bij Kokkos. Het gaat ze zichtbaar goed en zij blijven ons eeuwig dankbaar voor de ondersteuning: hoe je met wat simpele financiering een gezin helemaal “boven Jan” kunt krijgen. 

De KOKS in het Zonnetje

Op onze volgende trip naar Kinango worden we vergezeld door Chai. Chai was 15 jaar terug een hulpje in de keuken in ons Hotel Kole Kole. Hij werkte zich op tot wat hij nu is: de Executive Chef van de vijf restaurants in ons hotel. En hij wilde nu wel eens zien wat wij allemaal in Kinango gedaan hebben. Daar worden elke dag meer dan 300 maaltijden bereid door onze twee koks (die daarvoor van ons een maandelijks Keniaans salaris ontvangen van zo’n € 80). Wij hebben deze twee voor het oog van allen gehuldigd: Van Chai kregen zij een echte koksmuts waar ze supertrots van werden. 

 Madame Loïs nam die dag de honneurs waar als plaatsvervangend Headteacher en dat ging haar prima af. Onze school werd eerste van heel Kenia bij de toneel-wedstrijd. Speciaal voor ons werd de prijswinnende opvoering vertoond; Wij snappen dat ze eerste werden: wat een prachtig spel met bijbehorende creativiteit.
 

Ondertussen werden wij in het zonnetje gezet en ontving Rob een wandelstok (Bakora) als teken van wijsheid en ouderdom. En hielp Chai met het uitdelen van de maaltijden. 

Drie oud-leerlingen bekwamen zich tot kapster op de Vocational in Kinango en de kat van Kisto (onze vaste leverancier van al het eten) kwam er weer gezellig bijliggen 

BRITT KIDS WEAR

We kregen weer ongelooflijk veel mooie (en nieuwe!) kleding mee. Aan de gezichten kun je zien hoe blij de kinderen hiermee zijn! DANK!l

Canaän

 Natuurlijk gaan we ook weer op bezoek bij het kleuterschooltje in Canaän, al was het maar omdat je daar de meest fotogenieke kinderen van Afrika ontmoet 

DE TRADITIONELE MEIDENDAG

 
En we sluiten deze reis af met de jaarlijkse “terugkom-meidendag” van de vrouwen die we heel lang geleden als weesmeisjes onder onze hoede namen en die het inmiddels allemaal fantastisch doen als lerares of verpleegster, maar zeker ook als Moeder van een groeiende kinderschare die wij koesteren als onze Keniaanse Familie en die wij gebruikelijk overladen met kadootjes. Strand, buffet en zwemmen zijn het beproefde recept voor een geslaagde dag! 

 
Ons bezoek was kort maar krachtig. Belangrijkste doel was om de door de aannemers verrichte werkzaamheden van de afgelopen periode met eigen ogen te aanschouwen. Het resultaat stelde ons in alle opzichten tevreden. Het was volgens afspraak en tijdig uitgevoerd, op detailniveau was aandacht besteed aan wat extra onvolkomenheden (zonder meerprijs!) en de kwaliteit was bijna “on-keniaans” . Om de belangrijkste zaken te vermelden:
Op de lokalen in Kinango waren de oude verroeste golfplaten vervangen door mooie blauwe gegalvaniseerde bedekking. De onderliggende balken waren – voor zo ver die waren aangetast door lekkages – vervangen of gerepareerd.  Alle gebouwen werden geschilderd en zien er weer fris uit.

 
We ontvingen daarenboven genoeg donaties om alle leerlingen van een nieuw uniform te voorzien: in Kinango de bekende geel-blauwe Sarto-kleuren.   

In Kafuduni geheel nieuwe kleuren: omdat ze een zelfstandige school zijn geworden wilden ze graag afscheid nemen van het bekende geel-blauw. Om zich te onderscheiden van de naastliggende geelblauwe  Primary School kozen ze voor grijs met oranje. 

 
Onze dove oud-leerlingen die zelfstandig ondernemen werden natuurlijk ook even opgezocht: de kapsalon en de lasser verdienen genoeg om in hun levensonderhoud te voorzien en geven zelfs af en toe financiële steun aan hun arme ouders.  

Een verrassing: We ondersteunden in 2005 een paar weesmeisjes. Met de meesten onderhouden we frequent contact, maar Siti verloren we uit het oog. Na meer dan 10 jaar meldt Siti zich: inmiddels afgestudeerd. Lerares Engels op een middelbare school, twee kinderen en zich verplaatsend op een motorfiets. Die ga je niks meer wijsmaken! Wat een mooi mens is ze geworden.